قلب غریب همسفرت درد می کند

این روزها که بال و پرت درد می کند

 ریحانه پیش پای علی کم بلند شو

پهلوی مانده بین درت درد می کند

اصلا تکان نخور که به یک جا به جایی ات

جسم نحیف و مختصرت درد می کند

این دستمال بسته به پیشانی تو چیست؟

معلوم می شود که سرت درد می کند

دیدم خودم به چشم خودم بارهای بار

جارو که می کشی کمرت درد می کند

بس است درد بازو پهلو و سینه ات

گریه نکن که چشم ترت درد می کند

.....

سیلی زدند بر تو ولی بس که غیرتی است

انگار صورت پسرت درد می کند

آنچه كه در بين كوله بار فقير است

 

پيش تو افتادنم مقام بلندي است

گاه زمين خوردن افتخار فقير است

 

داد زدم خانه ي تو را بشِناسم

روزي يك شهر در هوار فقير است

شب شد و در محیط تاریکی

با زبان دعا سخن گفتم

سر به زیر و شکسته و تنها

پیش چشم خدا سخن گفتم


از خجالت دو گونه ام سرخ و 

اشک حسرت ز دیده می بارم

من همان بنده ی خودت هستم

روسیاهم، بدم، گهکارم

                                                                  ادامه دارد....

جز آه حرفی در خور گفتن ندارم

جز آه حرفی هست اما من ندارم

 ***

چون طفل بازیگوش، عصیانگر، گرسنه

راهی به خانه غیر برگشتن ندارم  

***

پوسیده یا پاره شده یا آب رفته

 مهمانی است و حیف...پیراهن ندارم 

***

این چه بلایی بوده آوار است بر من

اسم تو را می خوانم و جوشن ندارم 

***

آه ای ملائک رو بپوشانید از من

غرق معاصی هستم و دیدن ندارم 

***

می جویمت ای انتهای آرزوها

می جویم اما پاسخی جز لَن ندارم

***

در آسمان تیره ی بخت غریبم

جز کربلا من نقطه ای روشن ندارم 

***

من که به غیر کربلا موطن ندارم

من که به غیر کربلا مدفن ندارم

گوشه چشمی اگر از جانب دلبر برسد

دست من نیز به آن چشمه ی کوثر برسد

اگر از شانه ی من بار گنه بردارید

پای این بنده هم از عرش فراتر برسد

 

باز هم توبه شکستم! بگذارید فقط

باز هم فرصت یک توبه ی دیگر برسد

 

همه ی ترس من این است که هنگام گناه

عُمر این بنده ی آلوده به آخر برسد

                                                               ادامه دارد....

آخر عشـق تو مرا اهل سحــر خواهد کرد 

چشم خشکیده ام از مهر تو تر خواهد کرد 

***

بندهء خوب شدن بسته به یک غمزه توست 

گوشه چشمت دل ما زیر و زبر خواهد کرد

*** 

حب تـو گـر بنشــیند بـه نهـــانخــانه دل 

حب دنیــا دگر از ســینه به در خواهد کرد

***  

دلـم از فرط گنــه سنـگ شده کــاری کن 

که نفس های تو در سنگ اثـر خواهد کرد

***  

دسـت بـالا ببـر و جــانم از آتـش برهــان 

که خـدا محض تو از بنـده گذر خواهد کرد

 *** 

عمریست که در میکده ی عشق مقیمیم
روزی خور خان کرم و جود رحیمیم

***

بی شک بُود از یُمن ولای شه ابرار
کز دوزخ دادار چنین طرد و رجیمیم

***

با خاک ره یار گل ما بسرشتند
پس مستحق روضه ی رضوان نعیمیم

***

در روز جزا لحظه ی موعود خداوند
بی واسطه چون حضرت موسای کلیمیم

***
                                          ادامه دارد ....